Familie Sneijder helpt doodzieke oud-speler FC Utrecht Christian Gandu

Wesley Sneijder, Christian Gandu en Rodney Sneijder. - Foto: Sanne Donders

Christian Gandu (31) heeft dringend een nier nodig. Zijn beide nieren functioneren nog maar op zes procent. Het voormalige toptalent voetbalde met Mario Götze, Antonio Rüdiger en onder Jürgen Klopp en Willem van Hanegem maar voelt de meest warme band met de familie Sneijder. Die steunt hem nu in moeilijke tijden door dik en dun.

Plots voelde Christian Gandu zich niet meer de beste op het voetbalveld. Hij was sneller moe, zag zelfs sterretjes en twijfelde opeens aan zichzelf. Daarvoor was het voormalige supertalent dat speelde in de jeugdopleiding van FC Utrecht en Borussia Dortmund zo’n bravouremannetje dat op kracht en snelheid tegenstanders passeerde. Nu opperde zijn trainer van FC Hilversum een doktersbezoek. Ook omdat zijn zicht minder werd en zijn enkels dik werden.

Het bleek goed mis. Gandu’s nieren werkten niet meer. Een operatie redde daarna voorlopig zijn leven. Was hij ermee doorgelopen dan had hij een hersenbloeding kunnen krijgen. Nu moet hij drie keer per week naar het ziekenhuis om te dialyseren. Dat duurt vier uur per keer. Zijn wereld staat op zijn kop. “Ik houd me vast aan alle tegenslagen die ik al heb gehad in het leven.”

Pistool

Het leven van Gandu is er toch al een van reusachtige hobbels en ongekende tegenslagen. Hij werd geboren in Congo-Kinshasa en vluchtte op zijn negende naar Nederland. Met zijn moeder was het plan maar die overleed kort daarover en dus ging hij met een man die vertelde zijn oom te zijn. Een jeugd in vluchtelingenkampen en opvangtehuizen volgde.

Later als voetballer van Almere City kreeg hij de loop van een pistool tegen het hoofd gedrukt van een ploeggenoot terwijl hij in 2014 het land uit moest omdat hij geen Nederlands paspoort had. Toen al stond de familie Sneijder dichtbij hem. Net als nu tien jaar later.

Huize Sneijder

In huize Sneijder in de Utrechtse volkswijk Ondiep stond de deur altijd open voor de vluchteling die in de zoektocht naar een gelukkig leven zocht naar familiaire gezelligheid

Op twee tuinstoelen voor het huis van Jeffrey Sneijder in Vleuten bij Utrecht kijken Rodney Sneijder en Christian Gandu elkaar aan. Ze speelden in de jeugd vaker tégen dan mét elkaar maar altijd was er die lach en het plezier die de twee in elkaar losmaken. Rodney speelde in de jeugdopleiding van Ajax, Gandu in die van FC Utrecht. Ze droomden van een profcarrière, Gandu zelfs van de Gouden Bal. Het zou er niet van komen, hoewel Rodney nog bijna vijftig eredivisiewedstrijden zou spelen. Wat overblijft is de heimwee en de sterke verhalen van vroeger.

In huize Sneijder in de Utrechtse volkswijk Ondiep stond de deur altijd open voor de vluchteling die in de zoektocht naar een gelukkig leven zocht naar familiaire gezelligheid. Hij vond het bij de drie broers Sneijder en hun ouders. “Als ik dan vroeger na de wedstrijd al die ouders zag die bij hun kinderen kwamen kijken was ik wel jaloers. Dat had ik niet. Ik ging naar mijn kleine kamertje in Utrecht in een opvangtehuis. Liever kwam ik thuis bij de familie Sneijder waar moeder Sylvia voor me kookte.”

Geweldig ventje

“Mijn moeder had een zwak voor je”, zegt Rodney. “En je vader was nog mijn eerste zaakwaarnemer”, zegt Gandu. Broer Wesley was iets ouder en zag Gandu ook opgroeien. Hij komt er even bijstaan in de Vleutense straat waar hij ook woont. “Gandu (‘we zeggen eigenlijk altijd Gandu, nooit Christian’) is een geweldig ventje. Hij was vroeger ook zoals hij nu is. Open en eerlijk. En vooral vrolijk. Een jongen ook die veel heeft meegemaakt. Dat merkte je wel.”

De recordinternational vraagt hem naar de vooruitzichten. “Ik wacht op een donor”, antwoordt hij. “Een donor moet dezelfde bloedgroep hebben. En de vezels moeten goed zijn. Ik krijg veel reacties. Laatst nog van een vrouw met drie nieren. ‘Je mag mijn derde wel hebben’ schreef ze.’ Hartverwarmend maar dat kan helaas niet zomaar.”

‘Dit doen we hier niet’

In mijn hoofd kan ik Rodje er nog uitsprinten. Maar ik mag nu niet meer sporten. Ik moet rustig doen, plantaardig eten, 25 pillen per dag slikken en drie keer in de week dialyseren

Berichten kreeg hij ook van wereldkampioen Mario Götze en van Willem van Hanegem. De Feyenoord-legende liet hem op zijn vijftiende bijna debuteren voor FC Utrecht. Dat mocht nog niet. “Meneer Van Hanegem zei gewoon na één training en één wedstrijd: ik wil hem erbij hebben. Hij keek niet naar leeftijd.”

Van een eredivisiedebuut zou het niet meer komen. Gandu komt via FC Twente bij Borussia Dortmund terecht. Waar hij een jonge Antonio Rüdiger aftroefde op een training. De huidige Real Madrid-verdediger vroeg zich af hoe hij dat nou deed, zo snel passeren. En voormalig Liverpool-trainer Jürgen Klopp pakte hem een keer stevig vast: ‘dit doen we hier niet’ toen Gandu, keeper Weidenfeller eens vernederde met een passeerbeweging. “Dat ik nooit de eredivisie heb gehaald komt ook door mijn jeugd”, zegt Gandu. “Als ik gewoon een vader en een moeder had gehad had ik het gehaald, daar ben ik van overtuigd.”

Ik blijf positief

De band met de Sneijders bleef, ook nadat een carrière in de wereldtop er niet meer in zat. “Ik kende Rodney zo goed. Vroeger zeiden ze tegen me: het broertje van Wesley speelt bij Ajax, daar moet je op letten. Rodney: “En tegen mij had iedereen het de hele week al over Gandu. Daar moeten we tegen.” Later speelden ze samen bij de Utrechtse amateurs van DHSC en hadden ze aan een oogwenk genoeg voor een geslaagde actie.  Gandu: “Ik zie aan Rodney zijn ogen wanneer ik moet gaan sprinten.”

Rodney is er voor me. Zoals ik er ook voor hem was toen zijn moeder vorig jaar overleed

Maar van sprinten komt het dus voorlopig niet. Lachend: “In mijn hoofd kan ik Rodje er nog uitsprinten. Maar ik mag nu niet meer sporten. Ik moet rustig doen, plantaardig eten, 25 pillen per dag slikken en drie keer in de week dialyseren.” Doet hij dat niet dan is hij binnen twee weken dood. “Daardoor kan ik ook geen kant op. Maar ik blijf positief. In het begin niet. Toen huilde ik elke dag. Rodney sprak me moed in. Hij is er voor me. Zoals ik er ook voor hem was toen zijn moeder vorig jaar overleed. Ik heb genoeg mensen om me heen. Nu merk je wie er voor je is en wie niet. Dat geeft me kracht. Na alles wat ik heb meegemaakt ga ik dit gevecht ook winnen. Soms denk ik er even niet aan. Dan is ineens dat besef er weer. Maar ik ben er steeds.”

Tekst: Nik Kok