Scheidsrechter Vivian Peeters voelt zich 'one of the guys'

Scheidsrechter Vivian Peeters: 'Nooit buitenbeentje gevoeld'. - Foto: KNVB Media

Daar stond ze dan zaterdagmiddag, te midden van 22 van de grootste talenten die Nederland rijk is. Het was misschien vreemd voor PSV Onder 19 en Ajax Onder 19, een vrouwelijke scheidsrechter met vrouwelijke assistenten, maar al lang niet meer voor Vivian Peeters. "Ik ben gewend om in een mannenwereld actief te zijn. En nee, ik heb me nooit een buitenbeentje gevoeld. Ik voel me gewoon one of the guys."

Het scheidsrechteren zit Peeters in het bloed. Als jong meisje keek ze vaak vanaf de zijkant toe wanneer haar vader in het weekend de fluit ter hand nam. "Ik zag de mooie kanten van het scheidsrechtersvak", herinnert ze zich. Geen wonder dus, dat toen de plaatselijke voetbalclub scheidsrechters zocht zij zich direct aanmeldde. Het bleek een schot in de roos. "Ik vond het superleuk om die wedstrijden te begeleiden", diept ze op uit haar geheugen. Twee jaar later besloot ze om die reden een BOS-cursus te doen. "Samen met een buurman, kon die me mooi meenemen in de auto." 

Toen ze een paar jaar later zelf haar rijbewijs had, begon ze te fluiten voor de KNVB. Eerst als juniorenscheidsrechter, maar een jaar later al bij de senioren. De ster van Peeters rees snel; ieder jaar volgde een promotie tot ze uiteindelijk in de Topklasse terechtkwam. Problemen in het mannenbolwerk dat voetbal heet? Peeters schudt haar hoofd. "Nee, nooit gehad. En als clubs er problemen mee hebben dat er een vrouwelijke scheidsrechter op het veld staat is dat hun probleem, niet de mijne. Toch?"

Vervelende blessure

Ook in de Topklasse ging alles voor de wind tot een blessure roet in het eten gooide. "Ik had heel veel last van mijn voet", vertelt de arbiter. "Wat er precies aan de hand was bleef heel lang onduidelijk, maar uiteindelijk bleek het een beschadigde pees." De blessure hield haar zeven maanden aan de kant en zorgde er voor dat ze als laatste eindigde in het klassement en daardoor degradeerde. Het was even slikken, maar Peeters richtte zich op en knokte zich afgelopen seizoen terug op haar oude niveau. Dit jaar fluit ze haar duels in de Derde divisie en de Hoofdklasse, terwijl ze ondertussen ook internationaal behoorlijk aan de weg timmert. 

Zo vloog Peeters met haar assistenten Fijke Hoogendijk en Nicolet Bakker in juni nog richting Auxerre, waar de Franse dames in aanloop naar de Olympische Spelen hun laatste oefenduel speelden tegen Canada. "Een ervaring om nooit meer te vergeten", vertelt ze over het uitverkochte Stade l'Abbé-Deschamps. "Er zaten 18.000 mensen op de tribune die voor een geweldige sfeer zorgden." Ze lacht. "Het voelde voor mij als de Champions League-finale. Echt een kippenvelervaring."

Vuurdoop

Over de Champions League gesproken, binnenkort maakt Peeters haar debuut in de UEFA Women’s Champions League. Woensdag 12 oktober leidt zij samen met haar Hoogendijk en Bakker de return van het duel tussen Slavia Praag en Apollon uit Cyprus. Van spanning is vooralsnog geen sprake bij de 35-jarige arbiter. "Ik heb er vooral heel veel zin in. Het is toch een mooi affiche, zo’n duel in de Champions League. Een eer? Tuurlijk. Maar begrijp me niet verkeerd. Ik vind alle wedstrijden een eer om te fluiten. Een Hoofdklasseduel voor honderd man kan net zo leuk zijn om te leiden. Daar geniet ik nog steeds met volle teugen van."

Internationaal maakte ze sowieso al het nodige mee in de afgelopen jaren. Zo staat het WK voor meisjes onder 17 in Nieuw-Zeeland in 2008 op haar netvlies gebrand. "Ik mocht als assistent-scheidsrechter naar dat WK. Supermooi natuurlijk, dat sowieso, maar ik had gedacht na de poulefase wel weer naar huis te kunnen." Dat liep even anders. "Ik mocht tot het einde blijven, vier en een halve week, en was assistent tijdens de troostfinale tussen Engeland en Frankijk. Een geweldige ervaring."

Focus op het fluiten

Desalniettemin besloot ze in 2009 te stoppen als assistent-scheidsrechter en zich volledig toe te leggen op het scheidsrechtersvak. "Waarom? Mijn hart lag bij het fluiten. Ik vind het mooi om middenin het speelveld te staan, tussen de spelers. Mooier dan aan de zijlijn. Als scheidsrechter moet je een wedstrijd echt managen, dat vind ik gaaf. Begrijp me niet verkeerd hoor, als scheidsrechter red je het zonder je assistenten niet. Die heb je echt nodig. Ik kan mijn ei alleen beter kwijt als scheidsrechter." 

Internationaal betekende haar beslissing een pas op de plaats, maar het legde haar ook daar uiteindelijk geen windeieren. In 2015 volgde namelijk een nieuw hoogtepunt, wederom bij een internationaal toernooi voor meisjes onder 17. "Ik mocht de halve finale fluiten op het EK in IJsland tussen Spanje en Duitsland. Net als destijds in Nieuw-Zeeland echt een geweldige ervaring."

Drukke agenda

Naast haar scheidsrechterscarrière is Peeters werkzaam als ambulant begeleider op de Antoon van Dijkschool in Helmond, een school voor moeilijk lerende kinderen. "Ik krijg daar al een jaar of dertien, veertien alle medewerking van de schoolleiding en mijn collega’s om het te kunnen combineren. Daar ben ik heel dankbaar voor. Zonder hun medewerking had ik het niet gered."

Het is flink aanpoten, grijnst ze. "Maar er moet ook brood op de plank komen en van het fluiten alleen kan ik niet leven." Sinds vorig jaar is haar agenda nog weer wat voller geworden nu Peeters met haar collega’s één keer per week samenkomt in Zeist om samen te trainen en verschillende spelsituaties door te spreken. Het doet haar goed, vindt Peeters zelf. Net als de mental coach die haar sinds een jaar begeleid en de samenwerking onder de vlag van Team Peeters met Bakker, Hoogendijk, Bianca Scheffers en coach Kees Bakker. "We zijn een goed geolied team aan het worden en leren een hoop van elkaar. En daarnaast hebben we samen ook een hoop lol, dat is ook niet onbelangrijk."

Week van de Scheidsrechter

Het is belangrijk dat clubs hun scheidsrechters waarderen

Een topidee, dat vindt Peeters de aandacht die wordt gegeven aan de scheidsrechters in de Week van de Scheidsrechter. "Het is belangrijk dat clubs hun scheidsrechters waarderen. Zonder hun hulp zouden de wedstrijden immers niet allemaal door kunnen gaan. Voor scheidsrechters als ik is het allemaal wel goed geregeld, maar zeker voor de clubscheidsrechters mag er wel wat extra aandacht worden gevraagd. Ik vind het dan ook niet meer dan terecht dat zij deze week wat extra in het zonnetje worden gezet."