Jan (80) staat nog iedere week op het veld bij v.v. Hellendoorn: ‘Voetbal is alles voor mij’

De 80-jarige Jan Westerik staat nog wekelijks op het veld bij v.v. Hellendoorn. - Foto: KNVB Media

Gek op het spelletje is hij. Nog altijd. Jan Westerik vierde onlangs zijn tachtigste verjaardag, maar dat weerhoudt hem er niet van om elke zondag zijn kicksen aan te trekken om een potje te voetballen met zijn teamgenoten bij v.v. Hellendoorn.

“Voetbal is alles voor mij”, zegt Westerik. Hij heeft het gezegd voor hij er erg in heeft, om het direct te nuanceren. “Of alles… ik vind het gewoon een ontzettend mooi spelletje, hou van de sport. Ik kijk ook veel voetbal. Thuis op televisie, of naar het eerste van Hellendoorn. Wat mij zo trekt in het spelletje? Hoe leg je dat uit? Ik vind het gewoon geweldig, wat kan ik er dan nog meer van zeggen?”

Op de club zeggen ze wel eens: die Jan is net een robot, die gaat altijd door

De tachtigjarige werd onlangs in het zonnetje gezet door v.v. Hellendoorn, omdat hij ondanks zijn respectabele leeftijd nog altijd wekelijks op het veld staat. Met een man of tien werkt hij iedere zondagochtend een trainingspartijtje af. “Ik heb het geluk dat ik vrijwel nooit blessures heb gehad en altijd fit ben gebleven”, zegt Westerik. “Op de club zeggen ze wel eens: die Jan is net een robot, die gaat altijd door. Van onze trainingsgroep ben ik de oudste, al ligt de gemiddelde leeftijd zo rond de 74, 75 jaar. Het groepje waarmee we op zondagmorgen samenkomen wordt alleen steeds kleiner. Er zijn teamgenoten overleden, een ander heeft de verkeerde kwaal of sommigen kunnen gewoon niet verder vanwege blessures.”

Rijke carrière

Westerik gaat echter stug door. De Hellendoorner is verknocht aan de bal. Al bijna 70 jaar voetbalt hij in clubverband. Eerst bij SOS, tegenwoordig bij v.v. Hellendoorn, de club die in 2006 ontstond na een fusie tussen SOS en buurman Vesos. Westerik kijkt terug op een rijke carrière. Op 15-jarige leeftijd debuteerde hij in het eerste elftal van SOS. “Ik kan me mijn debuut nog goed herinneren”, zegt Westerik. “De trainer vroeg zich hardop af wat hij in het eerste elftal met zo’n jonge knaap moest. Maar na rust scoorde ik drie keer. De trainer kwam daarom na de wedstrijd bij me om zijn excuses aan te bieden.”

Uiteindelijk diende Westerik negentien jaar in de hoofmacht van SOS. Vaak speelde hij als laatste man, maar ook werd hij geregeld op het middenveld gezet. “Nee, een harde verdediger was ik niet”, zegt hij. “Ik praatte vooral veel in het veld. In een wedstrijd tegen Bentelo werd mijn mannetje daar helemaal gek van. ‘Je had vertegenwoordiger moeten worden’, zei hij tegen mij. Ik probeerde op die manier mijn tegenstander uit het spel te halen.”

Abe Lenstra

“Weet je dat ik zelfs nog met Abe Lenstra heb gevoetbald?”, laat de kwieke inwoner van Hellendoorn zich dan ineens ontvallen. “Hij werd op een bepaald moment trainer van SOS en besloot in het seizoen 1966/1967 mee te gaan spelen. Hij was natuurlijk niet meer zo goed als in zijn hoogtijdagen, maar de manier waarop hij een bal kon stoppen… Prachtig. Daaraan kon je echt zien dat hij kon voetballen. Verder deden we op trainingen onder Lenstra eigenlijk alleen maar een partijtje. Daarmee was Heerenveen volgens hem ook groot geworden.”

Westerik laat de anekdotes over tafel rollen. Hij praat over vervlogen tijden, waarin douches bij een sportcomplex eerder uitzondering dan regel waren. De spelers konden zich na afloop wassen met water uit een teil. Het grovere schoonmaakwerk moest thuis gebeuren. Ook haalt Westerik het oude sportcomplex van SOS aan, gelegen op de Hellendoornse Berg, waar tegenwoordig het pretpark Avonturenpark gevestigd is. “Geen enkele tegenstander vond het leuk om daar te spelen, want het veld liep ontzettend schuin af.”

Trouw aan SOS

Na negentien jaar in het eerste van SOS vond Westerik het wel welletjes geweest. Maar vertrekken bij de club deed hij nooit. “Ik ben weleens door een andere club benaderd. SV Enter wilde me hebben. Ik had verkering met een meisje uit Enter, zij werd later mijn vrouw. De voorzitter van Enter kwam naar me toe en zei dat ik dan ook maar bij de club moest komen voetballen. ‘Dat doe ik niet’, heb ik direct gezegd. Ik wilde bij SOS blijven. Bovendien wist ik dat ik hoe dan ook in Hellendoorn wilde blijven wonen.”

Na zijn periode in het eerste elftal, besloot Westerik in het laagste seniorenelftal van SOS te gaan voetballen. “Maar dat viel flink tegen. Ik ging van de eerste klasse van de Twentse Voetbalbond naar een veel lager niveau. Daar heb ik echt aan moeten wennen. Maar het was een bewuste keuze. Ik wilde niet te dicht op het eerste zitten. Want als ik in het tweede of derde zou spelen, dan zou ik nog geregeld gevraagd worden om met het eerste mee te doen.”

Dubbele hattrick

Maar na de gewenningsperiode vindt Westerik ook in het lagere seniorenelftal zijn draai. Op 60-jarige leeftijd beleeft hij er zelfs een van de meest bijzondere momenten uit zijn carrière. Als speler van het veteranenelftal scoort hij zes keer in een wedstrijd tegen het achtste team van SV Haarle. Een primeur in zijn lange carrière. “Die wedstrijd eindigde ook in 6-0”, zegt Westerik nog altijd vol trots. “Enkele dagen later werd ik gebeld door Harm oet Riessen, een regionale coryfee die een programma had op Radio Oost. Of ik niet met het Twents elftal mee wilde voetballen in een wedstrijd tegen de meisjes van Enter Vooruit. Stond ik niet veel later op het veld met Arend Steunenberg (ex-Heracles) en met de Engelsman Ron Dellow als trainer.”

Tegenwoordig speelt Westerik niet meer in competitieverband. Met zijn oud-ploegmakkers van weleer vormt hij nu een trainingsgroep. “Een jaar of vijftien geleden zijn we gestopt met competitievoetbal. Veel veteranenteams bij ons in de buurt waren opgedoekt, waardoor we steeds verder van huis moesten voetballen. Bovendien speelden we geregeld tegen kerels die een stuk jonger waren en verloren we dik. Toen hebben we gezegd dat we beter met elkaar een trainingsgroep konden vormen.”

Iedere zondagmorgen komen ze samen, inmiddels al zo’n vijftien jaar. Westerik wil het voor geen goud missen. Het trainingsprogramma bestaat uit niets anders dan een partijspel, net als in de tijd onder Abe Lenstra. En het fanatisme? Het is bij Westerik onverminderd groot gebleven. “Een aantal van de spelers vind het wel prima. Maar als ik het veld op ga, wil ik nog altijd winnen. Het blijft een prachtig spelletje. Ik ben inmiddels misschien een dagje ouder, maar het is goed voor lijf en leden. Ik blijf dan ook voetballen, zo lang als mijn lichaam het toelaat.”