Koos Spaargaren, een leven lang Laakkwartier

Koos Spaargaren langs de lijn bij HVV Laakkwartier. - Foto: KNVB Media

Elke vereniging heeft ze. Leden die al decennialang op de club vertoeven. Maar zoals Koos Spaargaren (1924) zullen er maar weinig zijn. Hij is al 82 jaar lid van de Haagse Voetbalvereniging Laakkwartier en staat nog altijd langs de lijn als het eerste thuis speelt.

"Hij heeft niet betaald hoor", zegt Gerrit die op wedstrijddagen met zijn zoon het kassahokje van Laakkwartier bestierd. "Nou vooruit, je bent ook nog maar net lid hè." Hij slaat Koos Spaargaren op de schouder. Haagse tongval vult de ruimte. In het gezicht van Spaargaren tekenen zich pretoogjes af. Hij draagt een pak met een streepjes das en een blauw-paars overhemd. Alleen de karakteristieke hoed ontbreekt.

Audiëntie

Spaargaren houdt audiëntie, zo lijkt het. Zodra mensen horen dat hij er is, wippen ze even langs en wordt de rijke historie van de club tot leven gewekt. "Ik heb Koos nog zien voetballen", zegt een ander even later. "Het was druk, met soms wel duizenden mensen langs de lijn. In de kantine stond nog een potkachel en ik kreeg dan altijd een banketstaafje. Man, wat was ik daar gelukkig mee." 

De duizenden mensen zijn anno 2017 voor de thuiswedstrijd tegen RKDEO uit het naburige Nootdorp verworden tot een paar honderd toeschouwers. Maar Laakkwartier speelt al sinds 1937 op dezelfde plek, omringd door huizen, middenin de wijk. "Twee jaar daarvoor werd ik lid", zegt Spaargaren. Hij herinnert het zich als de dag van gisteren. "Ik koos voor Laakkwartier dankzij de familie Jelders, onze buren. Hun zoon speelde in het eerste. Zij gingen altijd met de taxi naar de wedstrijd op het terrein aan de Fruitweg. En ik mocht dan mee.

"Ik moest wachten tot mijn twaalfde voordat ik me kon aanmelden. Dan moest je langs bij mijnheer Doesburg, de secretaris die woonde in de Beetsstraat op nummer 6. 'Wat kom je doen jong?', zei hij. Dat ik een speler uit het eerste kende, hielp wel." Ook over zijn eerste wedstrijd in het rood-zwart geblokte shirt hoeft Spaargaren niet lang na te denken. "Postduiven uit. Verzamelen bij de Ambachtsschool aan het Veluweplein en dan met de fiets naar het sportpark, een rieten koffertje met mijn voetbalspullen achterop. Ik dacht dat we met 5-2 hadden gewonnen, maar het kan ook 6-2 zijn." 

Gloriejaren

Wie geen kaartje had, klom in een boom

Na de oorlog schopte Spaargaren het tot het eerste en maakte in de jaren vijftig de gloriejaren van de club mee. "Het liefst speelde ik op het middenveld", zegt hij. "Ik had een goed schot." In detail legt hij vervolgens uit hoe hij de keeper van LFC ooit vanaf de middenlijn verschalkte. Het waren heroïsche tijden met een beslissingswedstrijd tegen het Vlaardingse VFC in het Sparta-stadion voor 12.000 toeschouwers. "Er werd een extra trein ingezet om de supporters naar Rotterdam te vervoeren." 

In 1958 bereikte Laakkwartier na een spannende promotiecompetitie de eerste klasse, op dat moment het hoogste amateurniveau in Nederland. De wedstrijden tegen Spartaan '20 (Rotterdam), De Spartaan (Amsterdam) en West-Frisia (Enkhuizen) trokken vijfduizend toeschouwers of meer. "De mensen stonden op platte karren langs het veld. Wie geen kaartje had, klom in een boom."  

In de bestuurskamer hangt een foto van het elftal. Ze dragen speciale shirts met een wit kraagje en witte mouwen, die bij sommige spelers grijs kleuren. "Toen hadden we nog geen wasmachine op de club", lacht Spaargaren. Met zijn vinger gaat hij enkele mannen langs: Terlingen, De Haan, Van Dinten, Klootwijk, Kamerbeek, Hollander. De laatste twee leven ook nog. Hij zou ze graag weer eens zien.

Meer dan voetbal

Bij zijn 80-jarige lidmaatschap zette de club Spaargaren in het zonnetje. Hij kreeg een bronzen beeldje en ook nu heeft voorzitter Ron Jansen een cadeautje voor hem. In een glazen druppel zit een stukje gras verwerkt. Het gras waar Spaargaren tot zijn 58ste op heeft gevoetbald en dat sinds deze zomer is vervangen door kunstgras. "Ik vind het een prachtuitvinding", zegt hij als hij zijn plek langs de lijn heeft ingenomen. Hij wijst naar het veld achter hem. "Daar trainden wij, maar dat was in november al een zandvlakte."

Het doet hem deugd dat de club floreert. Er staan honderd kinderen te trappelen om lid te worden. En het clubhuis is tevens buurthuis voor de wijk. "Louis van Gaal was hier in 2013 om de Meer dan Voetbal-award uit te reiken." Tegen het einde van de eerste helft komt Laakkwartier tegen de verhouding in op een 1-0 voorsprong. "Zo dat is lekker vlak voor rust." De wedstrijd eindigt uiteindelijk onbeslist: 1-1. Spaargaren tuurt naar het kunstgras. "Ik heb geen flauw idee hoe het is om er op te spelen. Ik wou dat ik dat nog kon."