Column Jan Dirk v/d Zee (7): Een beetje normaal doen

Niemand hoeft zich zorgen te maken over de toekomst van ons voetbal, ook al zijn we niet op het EK. Deze conclusie trek ik na een klein jaar werken bij de amateurs. Wie ik ook spreek, waar ik ook kom, wat ik ook doe. Er voltrekt zich een klein wonder in Nederland.

Van Dalfsen tot Diemen zie ik een groeiend aantal verenigingen met een prestatiedrang tot aan de Champions League en een aanzwellende groep vaders en moeders die er heilig in gelooft dat ze de opvolger van Messi, Ronaldo of Ibrahimovic op de wereld hebben gezet. Het lijkt daarom een kwestie van tijd voordat we mondiaal voetbalsucces gaan afdwingen. Lijkt.

Voetbalplezier buitenspel

Zelfs de uitslagen van Citotoetsen worden met meer warmte en persoonlijke aandacht gebracht

Want tegelijkertijd wordt het voetbalplezier van tienduizenden kinderen op vaak onterechte wijze buitenspel gezet. Dieptepunt is deze periode, zo vlak voor de schoolvakanties, waarin verenigingen hun selecties voor het nieuwe seizoen bekend maken.

Niet zelden levert dat ongemakkelijke situaties op van flippende ouders die hun kinderen in een veel hoger elftal hadden gedacht, jongens en meisjes die als enigen in een compleet nieuw elftal worden geplaatst (zonder hun teammaatjes), voetballertjes die hun vader of moeder moeten overtuigen dat ze de D4 veel leuker vinden dan de D1 en clubs die het selectienieuws naar buiten brengen alsof ze zojuist een moeilijk vonnis hebben geveld. Zelfs de uitslagen van Citotoetsen worden met meer warmte en persoonlijke aandacht gebracht.

Slagveld

“Een slagveld voor het zelfvertrouwen van kinderen,” noemde een vooraanstaande pedagoog, “de gemiddelde selectiewijze binnen populaire Nederlandse teamsporten.” Prompt gaf ze – in één van de vele artikelen van de afgelopen tijd over dit fenomeen – enkele opvoedkundige tips mee aan de lezers hoe ze het beste kunnen omgaan met de teleurstelling van hun zoon of dochter.

Met stijgende verbazing heb ik de ontwikkelingen van de voorbije weken gevolgd en ik kan maar een conclusie trekken: Laten we alsjeblieft een beetje normaal doen.

Vergeten

Wat wil je zijn? Een vereniging voor topsporters of families?

Ik snap best dat je als club goed wilt presteren, maar de meeste kids voetballen om lekker te spelen met hun vrienden en vriendinnetjes. Die vreten het gras niet op en ze balen wel als ze verliezen, maar ze zijn het na een half uur ook net zo makkelijk weer vergeten. Gelukkig maar. Het zijn kinderen.

Daarom geloof ik in een duidelijke keuze voor voetbalclubs. Wat wil je zijn? Een vereniging voor topsporters of families?

Gelukkig met keuze

Een sponsor van een grote club in het zuiden van Nederland sprak mij laatst aan hoe gelukkig hij was met de keuze voor de nieuwe vereniging van zijn zoon. Die speelt in de C9. De vereniging wil niet de beste club van de stad zijn, maar de leukste.

“Ik begrijp de meeste verenigingen niet,” zei hij. “Waarom krijgen getalenteerde voetballers altijd de meeste aandacht, de mooiste velden, de beste trainers, de fraaiste tenues en staan de mindere goden op een bijveldje te klooien met een coach die het inzicht heeft van Jules de Corte? Betaal je dan ook minder contributie?”

Wie het weet, mag het zeggen…