Het clublied klinkt: Hatto Heim voor even de beste van Hattem

Hattem komt in de slotfase dicht bij de gelijkmaker. Maar de bal spat uiteen op de lat. - Foto: Gradus Dijkman

Zes punten van buurman v.v. Hattem of toch zo hoog mogelijk eindigen? Hatto Heim-trainer Marcel van Walderveen schudt zijn hoofd. “Dat is een lastige.” De trainer in hem zegt; zo hoog mogelijk eindigen. “Maar de clubman in mij zegt; ‘Zes punten van de buurman is ook wel lekker’.” Temeer omdat zijn neefje Rick bij de tegenstander speelt. “Dat maakt het wel extra speciaal ja.”

Ze staan deze zaterdag voor de zevende keer in hun historie tegenover elkaar; v.v. Hattem en Hatto Heim. Natuurlijk, de buren die samen een complex delen hadden elkaar in de afgelopen decennia echt wel eens ontmoet voor een vriendschappelijk potje of een bekerwedstrijd. Maar in de competitie tot drie jaar geleden nog nooit. De reden is simpel; Hattem speelde tot 2013 op zondag, Hatto Heim op zaterdag.

Hooggespannen verwachtingen

In mijn jongste jeugd werd er wel gezegd; ‘zij van de buren, zij sporen niet’

Maar na de switch van Hattem naar het zaterdagvoetbal en de promotie twee jaar later naar de derde klasse was het op 7 november 2015 zover: de eerste Hattemer derby stond op het programma. De hooggespannen verwachtingen werden meer dan waargemaakt. In de stromende regen won Hatto Heim met 4-3. “Een fantastisch wedstrijd”, herinnert Hatto Heim-aanvoerder Michel Koridon zich. “Eentje om nooit meer te vergeten.”

Zo bont als het die eerste keer werd, zal het niet snel meer worden, gokt Hattem-middenvelder Yannick Rave. “Dat was echt een wedstrijd met alles erop en eraan. Rode kaarten, penalty’s, goals, 2500 man publiek. Echt geweldig.” Alleen de uitslag was dat niet, baalt hij. “Een 4-3 nederlaag. Dat was een enorme teleurstelling.”

Verliezen is geen optie

Want verliezen van de buurman is geen optie, zo werd hem er al vroeg ingeprent. “Vroeger waren de trainers nog wat harder”, denkt hij. “In mijn jongste jeugd werd er wel gezegd; ‘zij van de buren, zij sporen niet’. Dat is nu wel anders hoor. Al leeft de wedstrijd nog altijd enorm in de spelersgroep.” Koridon knikt. “De ziekenboeg is voor deze wedstrijd ineens een stuk leger. Heel grappig om te zien. Deze wedstrijd wil je gewoon koste wat kost spelen.”

Toen Koridon vanmorgen zijn gordijnen opzij schoof, keek hij precies het huis binnen van collega-captain Mark de Haan. “Dat heb je in zo’n plaats als Hattem hè. Je kent elkaar allemaal.” Erover nagedacht om de aanvoerder van de tegenpartij de nacht voorafgaand aan de derby uit zijn slaap te houden, heeft hij niet. “Dan hebben ze een excuus als ze verliezen. Dat willen we ze niet geven.”

Haat en nijd

Bij de eerste derby hielden we ons hart vast. ‘Daar komt vast narigheid van’, dachten we. Maar dat is gelukkig tot nu toe altijd achterwege gebleven

De rivaliteit tussen beide clubs heeft inmiddels gezonde proporties aangenomen. Haat en nijd? Welnee. Dat past ook niet bij de huidige samenleving, vinden ze over en weer. Er moet koste wat kost van elkaar gewonnen worden, uiteraard, maar na die tijd drinkt het merendeel van hen samen een biertje. Dat was vroeger wel anders, weet Gradus Dijkman, omroeper bij Hatto Heim. “Wij waren de Cocksianen, de mannen van de kerk. Zij waren de zondagclub. Daar zat en zit bij sommigen nog veel oud zeer. Bij de eerste derby hielden we ons hart vast. ‘Daar komt vast narigheid van’, dachten we. Maar dat is gelukkig tot nu toe altijd achterwege gebleven.”

Hattemer Anton Rave, vader van de eerste elftalspelers Yannick en Maikel en hoofd jeugdopleiding bij de club, kan dat beamen. “Dit jaar heeft een jeugdlid de overstap gemaakt tussen beide clubs. Dat was vroeger ondenkbaar. Als ik vroeger als kleine jongen met mijn bal onder de arm naar het voetbalveld ging en er was alleen een veld vrij bij de buren, dan dacht ik er niet over na om daar een balletje te trappen. Geen denken aan dat mijn vader dat had goedgekeurd. Nu is dat geen probleem. En terecht, ik juich dat alleen maar toe.”

Kampioen van Hattem

Er stonden volwassen mannen met tranen in hun ogen omdat we de buurman hadden verslagen. Geweldig

Om de eretitel ‘de beste van Hattem’ wat tastbaarder te maken, is er een heuse schaal in het leven geroepen. Het eerste jaar ging de schaal naar Hatto Heim, het jaar erop naar Hattem. “Door een Maradonna-goal van Lawrence van der Bend”, herinnert Hattem-trainer Hans Roeland zich. “Hij deed of hij kopte, maar raakte de bal eigenlijk met zijn hand. Dat maakte het alleen maar mooier.” De emoties die vervolgens loskwamen, zal de oefenmeester nooit meer vergeten. “Er kwamen dik 150 mensen op het veld die je allemaal wilden feliciteren, knuffelen of een klap op de schouders geven. Er stonden volwassen mannen met tranen in hun ogen omdat we de buurman hadden verslagen. Geweldig.”

Dat de kinderen tegenwoordig het complex meer zien als enorm speelparadijs, dan een kwestie van zij en wij, blijkt wel deze middag in Hattem. Zeker zestig kinderen van beide clubs rennen gebroederlijk door elkaar heen op een bijveld, terwijl de hoofdmacht van Hatto Heim dertig meter verderop na een kwartier blessuretijd en twee rode kaarten de handen in de lucht kan steken; 0-1. Het clublied schalt uit vele kelen. Een gelijkspel of overwinning in de volgende derby en de kampioensschaal van Hattem is voor de Cocksianen.