Hé scheids! Wie weet waar Goochem woont?

Redacteur Robbert Minkhorst neemt de proef op de som. - Foto: KNVB Media

Steeds sneller, steeds makkelijker ook, is de scheidsrechter Kop van Jut. Beschimpt, belaagd en betast. Wie respecteert de scheidsrechter nog? En hoe leuk is het dan om er een te zijn - of te worden? Redacteur Robbert Minkhorst neemt de proef op de som.

Spelregels zijn niet van steen, maar van elastiek

Regels zijn regels, niet? Dat mag wel en dat mag niet. Simpel toch? Was het maar zo eenduidig. Vaak is het een zaak van perceptie. Met, vrees ik, dus soms ook alle gevolgen van dien. Spelregels zijn niet van steen, maar van elastiek. Je beweegt een beetje mee, zonder dat het knapt, betoogde ik in de vorige aflevering. Dat was geen vrijbrief om dus maar te gaan marchanderen, maar mijn vrije vertaling van wat me op de cursus is geleerd en van wat ik in de praktijk tegenkom.

Handel naar bevinden

"Handel naar bevinden", zei onze cursusleider Wim van Horssen altijd. "Je kunt wel overal geel voor gaan geven, maar wat voor wedstrijd krijg je dan?" Scheidsrechters hanteren in zulke gevallen spelregel 19 (er zijn achttien officiële): weten waar Goochem woont. Wees wijs, wordt ermee bedoeld. Meer bijdehand nog dan verstandig.

Je kunt wel overal geel voor gaan geven, maar wat voor wedstrijd krijg je dan?

Hoe je een situatie in het veld moet beoordelen en hoe je er vervolgens naar moet handelen, vind ik denk ik nog wel het allermoeilijkste van scheidsrechteren. Dat klinkt misschien idioot - een schop voor je poten is toch gewoon een schop voor je poten? Als een bal uit is, is ie toch uit? - maar laat ik jullie even meenemen.

Hands

Neem nou hands. En dan doel ik niet op de hand van God, van Maradona op het WK van 1986. Of op Thierry Henry in 2009, in het WK-kwalificatieduel Ierland - Frankrijk. Henry nam de bal met de hand mee en uit de voorzet werd gescoord. Frankrijk mocht naar het WK en Ierland niet. Overduidelijk, en toch niet gezien.

Of in bredere zin de scheidsrechter bij Marokko - Nederland, van de week. Younes Belhanda had wel drie keer rood kunnen krijgen tegen Matthijs de Ligt (vliegende tackle met twee benen - code 3), een elleboogstoot en natrappen, maar De Ligt zelf kreeg rood. Overduidelijk, maar niet gezien.

Hands, hands, hands

Op uitnodiging van Meerburg mocht ik laatst fluiten bij de Boer Verdegaal Cup, een toernooi voor selectieteams van de jeugd onder 15 (voorheen de C’tjes). Hands, hands, echode het over het veld. De bal was inderdaad tegen een hand van een speler van Excelsior ’20 gekomen. Per ongeluk vond ik, want zijn arm hing slap langs het lijf. Ik had het al verbruid bij tegenstander Alphense Boys, omdat ik het vlagsignaal voor buitenspel had genegeerd toen de ploeg uit Schiedam scoorde. Minutenlang foeterde de grensrechter nog door. Wist ik wel dat hij Eredivisie had gevoetbald?

Op een voetbalveld moet je in 1,2,3 seconden een besluit nemen

Ook een tweede appel voor hands negeerde ik - om dezelfde reden. Na afloop kwam de coach van Alphense Boys naar me toe. Hoe verkeerd ik het wel niet had. Hij strekte zijn handen uit, als een kommetje bij het volleybal. Op een voetbalveld had ik nog nooit zoiets gezien - maar ja, ik heb dan ook niet in de Eredivisie gespeeld.

1,2,3 seconden

Zo zijn er tien, soms wel twintig van dat soort momenten per wedstrijd. Over dit stukje heb ik twee weken kunnen nadenken. Maar op een voetbalveld moet je in 1,2,3 seconden een besluit nemen.

Robbert Minkhorst

Twitter: @IJC_mink #ikwordscheidsrechter

• r.minkhorst@mediahuis.nl